«Σύναξη» των Αγίων Επισκόπων Ναυπάκτου, συμμετεχόντων σε Συνόδους

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Τα τελευταία χρόνια καθιερώθηκε ύστερα από πρόταση του οικείου ποιμενάρχη της Μητροπόλεως Ναυπάκτου και σχετική απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος να τιμώνται κατά την Κυριακή των Αγίων Θεοφόρων Πατέρων της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου και οι Άγιοι Επίσκοποι της Μητροπόλεως Ναυπάκτου που συμμετείχαν καθ’ όλες της Συνόδους.

Πρόκειται για τους:

Άγιο Μαρτύριο επ. Ναυπάκτου που συμμετείχε στην Σύνοδο της Σαρδικής δηλαδή στην σημερινή Σόφια της Βουλγαρίας κατά το 342-343 μ.Χ. όπου οι συνεδριάσεις της διήλθαν από αρκετές ταραχές.

Στη Σύνοδο αυτήν οποία εκδόθηκαν 21 Ιεροί Κανόνες και συμμετείχαν κι άλλοι άγιοι Επίσκοποι όπως ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, ο Άγιος Σπυρίδωνας, ο Άγιος Τριφύλλιος κ.α.. Καταδίκασαν τους οπαδούς του Αρείου.
Άγιο Καλλικράτη, τον Β΄, Επίσκοπο Ναυπάκτου ομοίως.

Ο Άγιος Αυτός συμμετείχε στην Γ’ Οικουμενική Σύνοδο το 431 στην Έφεσσο η οποία συνεκλήθη από τον Θεοδόσιο Β’ και συμμετείχαν περί των 200 ιεραρχών.

Στην Σύνοδο αυτή καταδικάσθηκαν οι διδαχές του αρχιεπισκόπου Κων/Πόλεως Νεστόριο ο οποίος υπερτόνιζε την ανθρώπινη φύση του Χριστού έναντι της Θείας υποστηρίζοντας ότι η Παναγία γέννησε τον άνθρωπο Ιησού και όχι τον Θεό.

Στην Σύνοδο αυτή διακηρύχθηκε μετά από τις συνεδριάσεις της και την ορθοτομία των πατέρων που συμμετείχαν πως ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος με πλήρη ένωση των δύο φύσεων , αυτή του Θείου και αυτή του Ανθρώπινου. Απέδωσε δε στην Παναγία και τον τίτλο-προσωνύμιο Θεοτόκος!!

Επίσης σε αυτή την Σύνοδο ανακηρύχθηκε η εκκλησία της Κύπρου ως αυτοκέφαλη.

Ο Άγιος Ειρηναίος που συμμετείχε στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο το 451 στην Χαλκηδόνα και συμμετείχαν περί των 630 πατέρων.

Η Σύνοδος αυτή έγινε με απόφασή των Αυτοκρατόρων Μαρκιανού και Πουλχερίας και προεδρεύοντος του Πατριάρχη Κων/Πόλεως Ανατολίου.

Ουσιαστικά σε αυτήν την Σύνοδο επισφραγίσθηκε η προηγούμενη και ξανά-γεφύρωσε το χάσμα που είχε προκληθεί στην Εκκλησία και πάλι ως προς τις φύσεις του Θεανθρώπου Χριστού, η μια δεν υπερτερεί της άλλης και δεν αναιρείται η διαφορά των φύσεων λόγω της ενώσεως τους και σώζεται η ιδιότητα της κάθε φύσεως για την ενότητα στο ένα πρόσωπο-υπόσταση του Λόγου.

Ο Άγιος Αντώνιος που συμμετείχε στην Σύνοδο του 879-880 στην οποία συμμετείχε και ο Άγιος Φώτιος ο Μέγας.

Η σύνοδος αυτή κατ’ άλλους επικαλείται ως η Η’ Οικουμενική Σύνοδος ενώ κατ’ άλλους ως Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως μιας και δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ επισήμως ως Οικουμενική.

Έλαβαν μέρος 383 πατέρες από τα 5 παλαίφατα και μοναδικά έως τότε πατριαρχεία.

Οι περισσότεροι δε ήταν ιεράρχες αλλά μεταξύ των πατέρων υπήρξαν και πρεσβύτεροι ιερείς εκπρόσωποι ιεραρχών τοπικών εκκλησιών. Συνεκλήθη και ασχολήθηκε με το ΄΄περίφημο” Filioque, το πρωτείο του Πάπα τα οποία τα καταδίκασε.

Βέβαια θα μπορούσαν σε αυτούς να συμπεριληφθούν και οι:

Ο Άγιος Φιλόθεος Επίσκοπος Βονίτσης συμμετείχε κι αυτός μαζί με τον Άγιο Ειρηναίο στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο στην Χαλκηδόνα το 451 μ.Χ.. Η επισκοπή Βονίτσης μέχρι τα εως τώρα στοιχεία εμφανίζεται να υπάρχει κατά τον 4ο αιώνα και τότε όλη η περιοχή υπαγόταν στην μητρόπολη Ναυπάκτου και Άρτης.

Η επισκοπή αυτή ίσως συνδέεται και με τον Άγιο Βλάσιο τον Ακαρνάν αν αναλογιστούμε ότι είναι όμορες περιοχές και υπάρχουν μαρτυρίες εμφανίσεως του με αρχιερατικά άμφια σε ασθενείς.

Ό Άγιος Φιλόθεος επίσκοπος Βονίτσης θα μπορούσαμε ως προς τα διοικητικά και ποιμαντικά του καθήκοντα να τον παραλληλίσουμε με τους σημερινούς βοηθούς επισκόπων, οπότε κι αυτός μιας και η μητρόπολη στην οποία ανήκε ως ”βοηθός” είναι η μητρόπολη Ναυπάκτου.

Τον Άγιο Δαμασκηνό τον Στουδίτη όπου έζησε και έδρασε τον 16ο αιώνα, ήτο λόγιος, υμνογράφος (συνέταξε την ακολουθία του Αγίου Νικολάου από το Ψαρί της Κορινθίας) ενώ αν και ήτο επίσκοπος διατέλεσε και τοποτηρητής της αρχιεπισκοπής ΚωνσταντινουΠόλεως για από τον Οκτώβριο του 1573 έως και τον Ιούλιο του 1574 διορισμένος από τον πατριάρχη Ιερεμία τον Τρανό.

Αυτό βέβαια έγινε λόγω της μεγάλης εμπιστοσύνης αλλά και της εκτίμησης που έτρεφε ο πατριάρχης προς το πρόσωπο του Αγίου Δαμασκηνού αλλά και επειδή ο δεύτερος ήτο διδάσκαλος του πατριάρχη.

Επί πατριαρχίας του προαναφερόμενου ο Άγιος Δαμασκηνός έλαβε μέρος σύνταξη της πατριαρχικής δογματικής στην οποία αναφέροντα οι διαφορές με τους προτεστάντες σε δογματικά, λατρευτικά ζητήματα αλλά και στα μέσα για την σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου καθώς και στα μυστήρια της εκκλησίας.

Μετά την επιστροφή του στην περιοχή της Άρτας που τότε επιτέλεσε για μικρό χρονικό διάστημα την έδρα της Μητροπόλεως Ναυπάκτου και Άρτης τον ανήγαγαν σε μητροπολίτη Ναύπακτου και Άρτης και μετά από 2 χρόνια κοιμήθηκε.

Οι οποίοι διετέλεσαν στην μητρόπολη Ναυπάκτου και πέραν από του ότι θα πρέπει να συμπεριληφθούν κατά την ταπεινή μου γνώμη στην χωρία των Αιτωλοακαρνάνων Αγίων θα πρέπει να συμπεριληφθούν και στους τιμώμενους Αγίους της Μητροπόλεως Ναύπακτου και Αγίου Βλασίου τους οποίους πάλι κατά την ταπεινή μου γνώμη θα ήτο πιο λαμπρό να υπάρχει ξεχωριστή ημέρα μνήμης της Συνάξεως τους….

Όλοι οι προαναφερόμενοι της μητροπόλεως Ναυπάκτου αντιμετώπισαν δυσκολίες και προβλήματα στην εποχή που έζησαν αλλά ως μιμιτές Χριστού με προσευχή, επιμονή, αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο και διαρκή αγώνα μέσα από τον οποίο απέκτησαν τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος υπερασπίσθηκαν την αλήθεια, την ζωή, την αθανασία, την αγάπη, τον ίδιο τον Θεό κατ’ ουσίαν.

Υπερασπίσθηκαν και διακήρυξαν την ορθοτομία του δόγματος που αποτελεί την έκφραση του μυστηρίου, της εμπειρίας του Θεού από τους Αγίους Πατέρες. Η εμπειρία αυτή διατυπώθη ως δόγμα και το δόγμα γίνεται οδηγός για τους πιστούς για να φθάσουν όλοι στην εμπειρία του Θεού δια μέσω της Θεώσεως.

Αυτοί οι πατέρες μαζί με όσους ονομάσθηκαν Θεοφόροι είναι αυτοί που διαφοροποιήθηκαν από τους αιρετικούς.

Οι μεν πρώτοι και θεοφόροι που τιμούμε και καλούμαστε να μιμιθούμε για να φτάσουμε στην Θέωση είναι αυτοί οι οποίοι βιώνουν βαθιά και εμπειρικά την αλήθεια ενώ οι δεύτεροι, οι αιρετικοί, απλά φιλοσοφούν και προσπαθούν να εξηγήσουν τα άρρητα και υπέρλογα μυστήρια του Θεού με την λογική.

Και η σημασία αυτής της διαφοράς δεν έγκειται στις εορτές και στις μνήμες των θεοφόρων έναντι των αιρετικών.

Ούτε μόνο στο ότι οι μεν πρώτοι αποτελούν παραδείγματα μίμησης ενώ οι δε δεύτεροι παραδείγματα αποφυγής.

Η σημασία είναι στο ότι οι μεν πρώτοι, οι θεοφόροι σώθηκαν και μετέχουν της Βασιλείας του Θεού έναντι των δευτέρων που αν δεν μετανόησαν έστω την τελευταία στιγμή της επίγειας παρουσίας τους τότε χάθηκαν στα σκοτάδια της αβύσσου.

Μνήμην ὑμῶν ἄγομεν παμφαῆ, ἐν ὠδαῖς ποιμένε,
ἀνυμνοῦντες θεοπρεπῶς, ὅτι παρρησία, Κυρίου κεκτήμμενοι,
ὑπερ ἡμῶν ἀπαύστως Τούτω ἰλάσκετε.

Για άρθρα που αναδημοσιεύονται και αναγράφεται η πηγή τους δεν φέρουμε καμμία ευθύνη, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.