Ανείπωτος θρήνος για την δασκάλα μας, την «κυρία Αλεξάνδρα» μας. Ο πιο ήρεμος και φιλήσυχος άνθρωπος. Στα σχολεία που δίδασκε μιλούσαν όλοι για τον τρόπο που δίδασκε στα παιδιά, όχι μόνο τα απαραίτητα για τα μαθήματα, αλλά και ηθική και τρόπους!
Θα γράψω όμως για την Αλεξάνδρα Δεληγιαννίδου ως κατηχήτρια, που μπορώ να παραθέσω τα δικά μου βιώματα. Αν και τα τελευταία χρόνια είχε σταματήσει τα κατηχητικά, μπορώ να πω, πως η Εκκλησία της Ελλάδας έχασε την καλύτερη κατηχήτριά της. Δεν έχω συναντήσει άλλον άνθρωπο που να σου διδάσκει την Ορθόδοξη Πίστη και διδάγματά της να πηγαίνουν κατευθείαν στην ψυχή. Δεν ήταν ποτέ έτοιμη να σε λιθοβολήσει για την αμαρτία σου, ήταν εκεί να σε ακούσει με απόλυτη προσοχή και να σε συμβουλέψει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα Δεληγιαννίδου δεν είχε ταμπού. Μας μιλούσε για τα πάντα και απαντούσε σε όλες μας τις απορίες, τις ενστάσεις, τις αμφιβολίες. Ποτέ δεν θα ξεχάσω μία μικρή παραβολή που μας είχε πει, που θα την κρατήσω για πάντα μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου.
Όταν ένας άνδρας αμφισβητούσε την πίστη του και σκεφτόταν «Πως γίνεται αυτό; Πως μπορεί να συμβαίνει εκείνο;», είδε ένα παιδί σε μία λίμνη να γεμίζει με μανία ένα κουβαδάκι με νερό και εκείνο να ξεχειλίζει. Ρωτά λοιπόν το παιδί:
-«Τι προσπαθείς να κάνεις;»
-«Να βάλω όλο το νερό της λίμνης στο κουβαδάκι μου!», αποκρίθηκε το παιδί.
-«Μα αυτό δεν γίνεται!», χλευάζει ο άνδρας.
-«Κι εσύ πως προσπαθείς να χωρέσεις την σοφία του Θεού στο μικρό σου μυαλό;»
Με δάκρυα στα μάτια σου λέω «Καλό Παράδεισο» γλυκιά μου κυρία, αν και είμαι σίγουρη ότι έχεις κερδίσει δικαιωματικά μία θέση σε αυτόν!
Η αιώνια μαθήτριά σου,
Κασσιανή Βραχά
