Κάποτε ο γάιδαρος ήταν το μοναδικό μέσο μεταφοράς και κάθε σπίτι διέθετε τουλάχιστον από ένα.
Ήταν για όποιον το είχε, μια περιουσία και έτσι η φροντίδα κ η μέριμνα για το ζώο τού ήταν απαραίτητη!
Ήταν ένα μέσο όχι μόνο μεταφοράς , αλλά και μετακίνησης, στα γύρω χωριά και κτήματα!!!
Παρόλο τις δύσκολες συνθήκες και στερήσεις που τότε βίωναν , οι άνθρωποι ζούσαν με μεγαλύτερη άνεση ψυχοσωματική κ κυρίως με απλοϊκό τρόπο ζωής που σήμερα θα ζήλευε ο καθένας μας!!!
Ερχόμαστε στο σήμερα και διαπιστώνουμε ότι πλέον ο Γαιδαράκος ,αποτελεί μόνο ένα είδος που σπάνια συναντάς….
Μια φιγούρα που για τα μικρά παιδιά , έχει μυρωδιά χωριού και για μερικούς όμως είναι τρόπος ζωής.
Ένας τρόπος ζωής που ο κ. Κώστας Μακρυπούλιας ξέρει να ζει στο έπακρο, που δεν κρύβει την αγάπη του για το χωριό και την παράδοση….μια αστείρευτη αγάπη που στην καθημερινότητα εμπράκτως αποδεικνύει.
Αν και ζεί μόνιμα στην Αθήνα και οι υποχρεώσεις του τον αναγκάζουν να βρίσκεται εκεί ,δεν ξεχνά στιγμή την μάνα γη που τον γέννησε ,την Γη των προγόνων μας!
Στο αγαπημένο του χωριό την Ποταμούλα, ζεί αρκετό διάστημα και ασχολείται με αυτό που τον αναζωογονεί….
Τον αμπελώνα του και τα λιοστάσια που με ζήλο φροντίζει. Σήμερα μου δόθηκε η αφορμή για δημοσιοποίηση του ενός και μοναδικού γαϊδαράκου του χωριού μας που έχει στην κατοχή του ο κ. Γιάννης Στυλιαράς από τον Συνοικισμό Κελανίτη. Μια όμορφη στιγμή, που θυμίζει ασπρόμαυρη ταινία, αλιεύσαμε από τον προσωπικό λογαριασμό της συζύγου του κ.Κώστα της κ. Αγγελικής Παπαϊωάννου.
Ένα στιγμιότυπο που η επόμενη γενιά δεν είχε την ευκαιρία να προλάβει να ζήσει.
Η δική μου γενιά ήταν τυχερή γιατί βίωσε την τελευταία ουσιαστική ζωή του χωριού μας.
Είδε τους ανθρώπους που μοχθούσαν με σεβασμό στη γη για να λάβουν τα αγαθά της.
Ποιός δεν θυμάται τα κοπάδια των προβάτων στα χέρσα σήμερα χωράφια. Τα γαϊδουράκια φορτωμένα ελιές, ξύλα , καπνά και άλλα καλούδια της γης και από όπου περνούσαν μοσχοβολούσε η φύση, η απλότητα και η αξία του προσωπικού μόχθου!
Ποιός μπορεί να ξεχάσει τις μυρωδιές από το φρεσκοψημένο ψωμί, τις κουλούρες ,τις πίτες και το κέρασμα με το τηγανόψωμο από το φύλλο που περίσσευε;
Ποιός μπορεί να λησμονήσει την κάθε γειτονιά και χωράφι που ήταν γεμάτη από κόσμο;
Ποιός μπορεί να ξεχάσει εκείνους τους ανθρώπους που έφυγαν από κοντά μας;
Τα χρόνια πέρασαν όμως.
Οι επόμενες γενιές θα έχουν μόνο τις διηγήσεις και ίσως κάποια στιγμιότυπα
για να θυμούνται ίσως ,
αυτούς τους ανθρώπους που διάβα της ζωής χάσαμε και την ευωδιά εκείνη της γης που ποτέ δεν γνώρισαν.
Ας φροντίσουμε ο καθένας από την πλευρά του, από το δικό του μετερίζι να μην αφήσουμε να χαθεί το χωριό μας ,οι ρίζες μας και κυρίως η παράδοσή μας.
Ένα παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας και ο κ. Κώστας που συνεχώς τον συναντάς τις Κυριακές στην Εκκλησία και στα καφενεία του χωριού.
Θυμάται και αναπολεί τα παιδικά του χρόνια,αν και φτωχά μεγαλώνοντας στην “ταράτσα” όπως ο ίδιος συχνά μνημονεύει στις πραγματικά ουσιαστικές και όλο νόημα συζητήσεις…
agrinio24.gr
