388 συγκεντρώσεις σε όλο τον κόσμο. Σε κάθε πόλη της Ελλάδας οι πλατείες ήταν γεμάτες. Για τα 57 θύματα, για τις οικογένειες τους, για όσους επιβίωσαν από τη μοιραία σύγκρουση, για ολόκληρη την κοινωνία.
Το κέντρο της Αθήνας πλημμύρισε σε ένα μεγαλειώδες, ανεπανάληπτο, ιστορικό συλλαλητήριο.
Ο λαός μίλησε, έβγαλε το δικό του πόρισμα. Να αποδοθεί δικαιοσύνη, να τιμωρηθούν όλοι οι υπαίτιοι, να έχουμε ένα ασφαλή σιδηρόδρομο.
Οι εικόνες από το drone του MEGA αποτυπώνουν το μέγεθος της διαδήλωσης. Όλοι οι δρόμοι απροσπέλαστοι από το πλήθος του κόσμου που φωνάζει για οξυγόνο.
Στο Σύνταγμα, τη Βασιλίσσης Σοφίας μέχρι το Χίλτον. Την Πανεπιστημίου και την Σταδίου έως την Ομόνοια και την Πατησίων. Την Ερμού μέχρι το Μοναστηράκι. Τη Λεωφόρο Αμαλίας μέχρι τη Συγγρού.
Κόσμος από όλες τις περιοχές του λεκανοπεδίου. Άνθρωποι που κατέβηκαν πρώτη φορά στην ζωή τους σε συγκέντρωση.. ηλικιωμένοι, γονείς με τα παιδιά τους, εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές.
«Δεν έχω οξυγόνο», «ήταν τα παιδιά μας», «όχι στη συγκάλυψη», βροντοφώναξαν με μια φωνή για όσους δεν έχουν πια φωνή.
Στο Σύνταγμα και σε όλη την χώρα όλοι κρατούν την ανάσα τους την στιγμή που τηρείται ενός λεπτού σιγή.
Συμφοιτητές των αδικοχαμένων παιδιών διάβασαν ένα-ένα τα ονόματα των 57 νεκρών του τραγικού δυστυχήματος.
Η Μαρία Καρυστιανού ανεβαίνει στο βήμα και απευθύνεται στην 20χρονη κόρη της και σε όσους δεν έφτασαν πότε στον προορισμό τους εκείνο το μοιραίο βράδυ.
Οι πάντες λύγισαν στις ομιλίες των γονιών που έχασαν τα παιδιά τους.
Το βράδυ της Παρασκευής πλήθος κόσμου έξω από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Καλαμπάκας. Εκεί που πριν δύο χρόνια η Χρύσα, η Θώμη και η Αναστασία Πλακιά ξεκίνησαν το ταξίδι.
Έξω από το σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης σχηματίζεται με κεριά ο αριθμός 57. Μόλις το ρολόι έδειξε 23:18, την ώρα της μοιραίας σύγκρουσης, άφησαν από ένα λευκό μπαλόνι για κάθε θύμα. Την ίδια ώρα και στο Σύνταγμα 57 μπαλόνια με τις ηλικίες και τα ονόματα των νεκρών στον αττικό ουρανό.
Πηγή
